Sybrand Buma op z'n Catalaans

Annemariek heette ze. Dat weet ik nog zo goed vanwege die k die er niet helemaal bij leek te horen. Van gereformeerde afkomst, net als ik. We hadden niets maar deden iets samen. Zaten in een liturgiegroepje. Van een kerk, in Amsterdam. Maar ik herinner me haar vooral vanwege de vierde mei. Stille omgang. We liepen er samen heen en in mee. Totdat vooraan in de stoet het Wilhelmus werd aangeheven. Er verstrakte iets in het anders door een mooie glimlach getooide gelaat van Annemariek. "Daar is het toch allemaal mee begonnen in die tijd', zei ze zacht. 'Met het opdreunen van volksliedjes. Je zou denken dat mensen daar iets van hebben geleerd, maar neen'.

Ik volg de discussie die is losgebarsten rond het eventueel verplicht 'opdreunen' van het volkslied. Gelukkig heeft het gedachtengoed van Sybrand Buma de nodige oppositie veroorzaakt. Oppositie van links, denk ik dan tevreden. Maar wie schetst mijn ontzetting bij het lezen van wat door moet gaan voor linkse berichtgeving over de situatie in Barcelona en Catalonië. Niets en niemand wordt gespaard, alles uit de kast gehaald om het separatisme van de Catalanen te verwelkomen als het beste dat wij in deze tijd nodig hebben. Ze staan al weer klaar om af te reizen en zich in het strijdgewoel te storten, de harald doornbosjes. Om nog maar te zwijgen over diegenen die nog hebben meegevochten in de vorige Spaanse Burgeroorlog...

Links en nationalisme. Ik ben niet de eerste die er op deze plek over schrijft en wil niet de laatste zijn. Want ik vind dat we er wel een antwoord op moeten vinden, met elkaar, van links. Die spagaat, hoe gaan we daar mee om? Nou, heel eenvoudig, hoor ik al uit de ene hoek: het Catalaanse separatisme is geen nationalistische maar een vrijheidsstrijd, van onderop. Een clash die gaat eindigen in de victorie voor de arbeidersklasse die zich van haar ketenen etcetera en dan komen er op de Ramblas allemaal leuke pop-up eettentjes en zo. Lees maar eens een kilo geschiedenisboeken Jopie, hoor ik al vermanend, dan weet je hoelang die mensen al zuchten onder het juk van de bezetting etcetera.

Maar ja, ik zie toch vooral dat die vrijheidsstrijders niet uit de achterbuurt van Barcelona komen (daar wonen tegenwoordig mensen met een iets andere dan marxistische achtergrond, zo hebben we een maand of wat terug geleerd...) maar uit Frankrijk en van nog verder. Bij ons vandaan dus. En wat ik vooral zie en vrees is dat die op een retourticket reizen en na het aansteken van het fikkie alleen wat olie op het vuur gooien om daarna veilig terug te vliegen (!) naar bijvoorbeeld hiero, waar dan straks wel het Wilhelmus gezongen gaat worden maar degene die zou pleiten voor de afscheiding van Friesland of Limburg als 'eng' wordt afgeschilderd.

Ik word steeds meer pacifist op mijn oude dag. Ik vind oorlogvoeren gewoon niks. En vooral niet in een tijd waarin onze hele biotoop vernietigd dreigt te worden. Op dàt vlak moet ingezet worden, liever vandaag dan morgen. Dààr hebben we harde, keiharde keuzes te maken. Als mensheid, als links. Ik kan niet uit de voeten met mensen die moord en brand schreeuwen omdat de Britten tegen de EU kiezen maar juichend afdalen naar Spanje omdat de middenstand van Barcelona onafhankelijkheid als een aantrekkelijke brand ziet. Ik red samen met die mensen liever de aardbol voor iedereen...