Het neo-manicheisme van Krapuul

Wie regelmatig de linkse nieuws-website krapuul bezoekt, zal opgevallen zijn dat de berichtgeving plotseling een vreemde wending heeft gemaakt. Er wordt de laatste tijd opvallend veel gehetzt tegen wat zij ‘radicaal links’ noemen. Dat is jammer, maar vooral kinderachtig, en het is te hopen dat dat snel weer ophoudt.

Krapuul is een paar jaar in de lucht en was een tijd lang een welkome aanvulling op het toch al niet al te omvangrijke arsenaal aan progressieve Nederlandstalige nieuwsbronnen. Krapuul was onder andere goed in het signaleren van allerlei incidenten en ontwikkelingen in het extreemrechtse kamp. Verder was (en is) er in Laurent Bruning een uitstekende reporter over Trump en de VS die goed leesbare analyses uit en over dat land schrijft. Er stond ook wel ruis en onzin op de website, zoals al die ouwe popliedjes of de eeuwige memoires over verloren liefdes van een van de vaste schrijvers, maar die kon je gewoon overslaan, en welke website heeft dat niet. Maar ineens begon het getier tegen radicaal links de overhand te krijgen. En nu begint dat echt onuitstaanbaar te worden.

De reden is even kinderachtig als futiel. Ze kunnen niet tegen kritiek.

Enkele maanden geleden wees een schrijver die tot die tijd vaak op de website schreef, op een gevaarlijke tendens bij de website om politie-optreden tegen dissidenten toe te juichen. De politie had op een van die boeren-trekker-blokkades geschoten en op een haar na een 16-jarige jongen geraakt. Een van de ‘redacteuren’ van krapuul vond dat prachtig. Joke Kaviaar vond dat raar en waarschuwde (ergens op ‘sociale’ media, ik geloof twitter) dat dergelijk politie-optreden niet goed te praten valt, ook als het tegen mensen is waar je het niet mee eens bent. En als het niet bekritiseerd wordt, ook tegen linkse demonstranten ingezet zal worden. Dergelijk ongenuanceerd repressiejuichen was al langer trend bij krapuul. Ook zware repressie tegen de coronawappies werd actief toegejuicht. En andersom: als je het waagde om daar kanttekeningen bij te zetten, werd je door krapuul de mantel uitgeveegd.

Joke Kaviaar werd dan ook verbaal om de oren geslagen vanwege haar terechte voorbehoud en maakte toen bekend dat ze niet meer voor het medium zou schrijven. Peter Storm, een andere contribuant aan krapuul, verklaarde daarna ook niet langer voor het medium te zullen schrijven. Dat was voor de ouwe mannen die krapuul draaiend houden het teken om vol op het gas te gaan en vooral in de eerste dagen de hele website te vullen met fulminaties tegen radicaal links (en groepen als de Vrije Bond, eigenlijk alles waar Kaviaar en Storm aan verbonden konden worden).

Bij krapuul vinden ze dat er bij belangrijke kwesties kamp betrokken moet worden, partij gekozen. Maar niet alleen dat: elke nuancering of kritiek op het gekozen kamp is ongewenst. Letterlijk. Er is een term voor die uit de religieuze traditie komt (waar een van de redacteuren tot in den treure zijn belijdenis aan betoont, want hij heeft ooit het licht gezien en is gristen-anargist). Dat heet manicheïsme. Dat was ooit een poging om de wereld absoluut in goed en kwaad in te delen, met natuurlijk de verplichting om alleen het goede te steunen.

Krapuul doet dit nu rond Oekraïne en sabelt - voor zover iemand zich daar wat van aantrekt natuurlijk - iedereen neer die het waagt te hebben over de belangen van Navo of EU in dat conflict (onze arme Noam Chomsky voorop). Maar daarvoor deden ze het ook met de corona-wappies en andere onderwerpen. Ze zijn onvoorwaardelijk voor de regering en zijn coronabeleid, waar niemand aan mag twijfelen. En nu zijn ze ook even onvoorwaardelijk voor de NAVO en de oorlog in Oekraïne die niet hevig genoeg bevochten kan worden en iedereen die daar kanttekeningen bij plaatst is een hoer van Poetin of zoiets.

Wat ze niet snappen is dat ze zelf de grootste ‘anti-imperialisten’ zijn, als het gaat om een praktijk van de wereld in kampen indelen. Met krapuul hebben we eindelijk onze eigen Nederlandse variant van de ‘anti-Deutschen’ (die ook linkse demonstraties komen verstoren met Amerikaanse en Israëlische vlaggen, maar vooral hele boekenkasten volschrijven over hoe erg links wel is). Het is te hopen dat ze nog minder succesvol zijn dan die verwarde Duitsers en snel weer tot het besef komen dat er belangrijkere strijden te voeren zijn dan die tegen hun terechte critici. Tot die tijd laten we de website beter links liggen.