Heimwee

Voor iemand die politiek volwassen geworden is in de roerige jaren ’80, is een terugblik op de afgelopen decennia een pijnlijke exercitie. Het totaal ontbreken van een radicaal links weerwoord op de mainstream politieke koers doet het revolutionaire hart ineenschrompelen van schaamte. Ja, heel even was daar de occupy-oprisping. Maar die was al weer weggekwijnd voordat die goed en wel betekenis kon krijgen. Waar zijn die scherp geformuleerde tegengeluiden van weleer gebleven? Ik hoor alleen vage echo’s van oude slogans. Bijna verworden tot dogma’s. En dat in een beweging die daar juist wars van was. Ik mis de gewaagde en prikkelende stellingnames in de belangrijke politieke thema’s van nu.

Hoe staan we bijvoorbeeld tegenover de instroom van vele duizenden niet Westerse medemensen? Door zo’n instroom is een “cultural shift” onvermijdelijk. Durven we dit te zien als een dilemma? Hebben we de moed om hier een menselijk, links-radicaal antwoord op te formuleren? Van gevestigd links hoeven we hier niets van te verwachten. Ook zij zitten vast in ongeloofwaardige, afgekluifde, oude antwoorden. Helaas is het (extreem) rechts dat op dit moment de politieke arena op dit thema beheerst. Links hangt in de touwen en sputtert een beetje tegen. Wat mij betreft is dit een levensgevaarlijke situatie.

Waar zijn we te horen in de discussies rondom de opwarming van de aarde? Welke oplossingen gooien wij op de politieke agenda? Van de overheden hebben we niets te verwachten (nogal wiedes). Zij worden op dit punt momenteel zelfs ingehaald door de ceo’s van ’s werelds multi's (de huichelaars). Het momentum is daar. Het bewustzijn is er. De noodzaak is overweldigend. Het lont wacht op de ontbranding… maar het volk verzamelt zich rondom de Jessias. Begrijp me goed. GroenLinks kan wel degelijk iets te betekenen hebben in het op gang brengen van de noodzakelijke radicale veranderingen, maar de echte scherpte ontbreekt. Die hadden wij voor onze rekening moeten nemen.

En waar blijft die derde feministische golf? Nog steeds worden de belangrijke posities ingenomen door mannen. Maar hoe moeten we eigenlijk omgaan met de vraag: carrière of opvoeden? Als trotse vader van drie prachtige meiden en in de gelukkige hoedanigheid opvoeding en werk fifty-fifty te hebben kunnen delen met mijn partner, moet ik er niet aan denken dat ik die opvoeding had moeten uitbesteden aan het kinderdagverblijf. Is het streven om de zorgtaken evenredig te verdelen over man en vrouw niet volkomen mislukt en is het niet ontaard in een op zich zelf gerichte persoonlijke zucht naar ontplooiing van mannen en vrouwen?

Zijn wij niet massaal in de val getrapt van het kapitalistische bestel waarin de maximale menselijke inzet voor het economische systeem nagestreefd wordt? Waar blijft de resolute weigering om te kappen met deze economische slavernij? De carrièremakers van nu worden gezien als boegbeelden van deze tijd, terwijl het over het algemeen toonbeelden zijn van egoïsme.

Ik wil mijn “maiden collumn” afsluiten met een oproep voor een virulente, gedurfde en open discussie- en aktiemodus die breekt met heilige huisjes. Nieuw leven, nieuw elan. Het is hoog tijd!