Dat rare Nederland ...

Nadat op 2 maart ook de Grebbebergdivisie uit solidariteit met de bevolking de wapens neerlegde en de omsingeling van de Haarlemse Barteljorisstraat staakte, is de regering-Rutte het land uitgevlucht en heeft naar verluid asiel aangevraagd in Alaska. Daarmee is een voorlopig einde gekomen aan de wekenlange protesten. Die begonnen in januari toen de bezuinigingsmaatregelen van het kabinet-Rutte doordrongen tot de portemonnee van de gemiddelde Nederlander en massaal geweigerd werd om bij te dragen aan het Algemeen Fonds. In eerste instantie volgde een spontane bezettingsactie van de Brink in Ons Dorp, die echter al gauw een voorbeeldfunctie had voor acties elders in het land. Duizenden betogers dromden samen in de Arnhemse Ketelstraat, op het Utrechtse Vreeburg, de Heerestraat in Groningen en in Rotterdam was de Blaak het doel van de demonstranten. Tentenkampen werden ingericht waar demonstranten de nachten doorbrachten, provisorische veldkeukens zorgden voor de voedselvoorziening en in buitenlandse media werd al snel bericht over de 'kaaskoppenrevolutie'.

Spannende weken volgden waarbij door Rutte c.s. na het falen van politie en debiele eenheid, die vergeefs bleven omroepen dat 'men onmiddellijk naar de gevangenis' zou worden gestuurd, maar verder niet in actie kwamen, zelfs het leger werd ingezet. De Prins Clausdivisie en de Bernhardbrigade sloten zich echter al gauw aan bij de betogers, zodat alleen nog de bezetters van de Haarlemse Barteljorisstraat in de tang werden genomen. Toen duidelijk werd dat elders in het land de kansen gekeerd waren staakte ook hier de repressie, temeer daar binnen het leger en politie inmiddels het begrip was doorgedrongen dat ook zij slachtoffer van het overheidsbeleid waren. Die avond kwam in Den Haag een voorlopig revolutionair comité bijeen dat aan de burger L. Poten en burgeres A. Kerkhof opdracht gaf een voorlopig bestuur te vormen en te zorgen dat het land snel weer zou worden genormaliseerd. In eerste instantie werd de infrastructuur aangepakt, zodat van de stations Noord. Oost, Zuid en West weer treinen vertrokken waarvan, geheel in de geest van de revolutionaire situatie, het reizigersvervoer gratis was. Maar ook werd begonnen met wat 'puinruimen' werd genoemd, dat wil zeggen het ongedaan maken van alle impopulaire maatregelen die alleen maar geld kosten, bedreigend zijn voor de gezondheid en milieu en verder niets opleveren. Bestelling van de JSF werd geannuleerd, alle filialen van hamburgercrematorium MacDonalds gesloten, de pensioengerechtigde leeftijd ging naar 50 jaar, openbaar vervoer werd gratis, de AOW werd verhoogd, de hypotheekrenteaftrek werd afgeschaft omdat het gemeenschappelijk grond- en huizenbezit werd ingevoerd en eigen bijdragen voor ziektekosten werden met onmiddellijke ingang afgeschaft.

Opvallend detail is dat in het revolutionair comité en het voorlopig bestuur politieke partijen ontbraken. Bij nadere beschouwing is dat evenwel minder vreemd. Van Groen Niks tot Partij van de Onvrijheid, en van Partij van de Afbraak tot de Christendemocratische Rotte Appel waren enkele weken eerder juist weer voor even uit hun winterslaap ontwaakt omdat er verkiezingen naderden. Zij hadden het te druk met affiches plakken, het verspreiden van leugenachtige folders en scanderen van holle leuzen om te bemerken dat er onder de bevolking al jarenlang een groeiende onvrede was ontstaan die dan uiteindelijk in januari 2011 werd omgezet in daden. Alleen het handjevol linksen binnen Groen Niks, blijkens de Afghanistandiscussie een marginale minderheid, had zich reeds in januari bij de protesten aangesloten terwijl hun meer behoudende partijgenoten een maand later nog met de slaap in de ogen flinks in de behangplak begonnen te roeren om de affiches op de borden te krijgen, onwetend wat er verder in het land gebeurde. Solidariteitsverklaringen uit de hele wereld werden in Den Haag ontvangen, massale volksfeesten georganiseerd in iedere stad en dorp. Tijdens een van die feesten werd ik meegesleurd in een soort polonaise. Achter mij legde iemand de armen op mijn schouders en begon flink te schudden....

ik opende mijn ogen en zag Irina die mij wakker maakte in onze Petersburgse flat en vroeg of alles in orde was en of ik een kopje koffie wilde. 'Je hebt de hele nacht zo hard liggen lachen', zei ze... ja, soms kan en moet je hard lachen om dat rare Nederland.