RaRa rap

Gisteren heb ik mijn muziekcollectie tegen de naald gehouden. Ik kan maar beter voorbereid zijn. De conservatieve wending in de politiek leidt immers tot dwingende richtlijnen voor politiek en cultureel correct handelen. Als missionarissen dringen de meest militanten onder hen het sociale leven binnen. De straatvechters onder hen hebben al bepaald dat een ieder zich slechts nog in het Nederlands mag uitdrukken. Ik bedacht me laatst dat het slechts een kwestie van tijd is dat de geloofsfanaten zich het domein van de muziek binnendringen.

Een van de eerste platen die ik tegen kwam was Weapons for El Salvador. Een benefietsingle van The Ex uit 1981, gemaakt voor het gewapende verzet. De directe aanleiding voor het maken van de single was de weigering van dagbladen om een advertentie te plaatsen van het El Salvador Comité, waarin opgeroepen werd tot wapensteun aan het FMLN. De single geeft natuurlijk niet alleen mijn politieke voorkeur aan, maar als het aan de Neo-Cons ligt zou het bezit ervan wel eens reden kunnen zijn tot vervolging. Immers, aankoop van deze grammofoon staat gelijk aan het geven van geldelijke steun aan een gewapende verzetsorganisatie. Naast The Ex lag Chumbawama’s I am a Timebomb, een tekst die men in deze tijden maar beter niet kan meezingen in het openbaar.  Van dezelfde band heb ik ook nog Ulrike.

Mooie naam.

Ik kijk snel verder en kom Theatre of Hate’s Do You Believe in the West World tegen. Gezien de afkondiging dat deze rechtsorde ons aller rechtsorde is, zal de vraag die dit in twijfel durft te trekken al snel een subversieve zijn. En natuurlijk van wansmaak getuigen. Fight the Power van Public Enemy valt zonder twijfel in de wettelijke categorie van opruiing. Street Fighting Man van de Rolling Stones zal nog wel net kunnen. Wekt dan meteen de suggestie van enige tolerantie. Sympathy for the Devil kan natuurlijk weer niet. Als Jezus al geen bescherming nodig heeft, dan de samenleving wel.

M’n oog gaat langs het Do They Own Us a Living van The Crass, Guns of Brixton van The Clash, Fight Back en Which Side You Be On van de Rondo’s. M’n hart slaat een keer over bij Going Underground van The Jam.

Gevaarlijk statement.

Maar wel een leuke collectie voor een verzamel CD.

Al moet er wel iets in het Nederlands bij, om de Rotterdamse Wethouders en Verdonk een plezier te doen.

De RaRa Rap?