Deze crisis is de onze niet!

Het kapitalisme stort zich na de grote crash van 2008 opnieuw in een wereldwijde economische en politieke crisis, die volgens het vertrouwde recept wordt afgewenteld op degenen die dit het slechts kunnen dragen. Dat leidt in Groot-Brittannië tot woede over de verslechtering van de levensstandaard en het geplande opdoeken van het nationale ziekenfonds. In de EU zijn er de protesten in Frankrijk, Duitsland en Italië tegen de aanvallen op hún levensstandaard, terwijl in Spanje een burgeroorlog dreigt waarin de staat tactieken uit de Francotijd gebruikt om te verhinderen dat Catalonië haar onafhankelijkheid krijgt.

In de VS was de opkomst van Trump nodig om 'Amerika weer groot te maken'. Hij heeft al een handelsoorlog tegen China afgekondigd, terwijl de EU tijdelijke vrijstelling van importheffingen heeft gekregen. Theresa May heeft een hysterische oorlogsdreiging tegen Rusland gelanceerd, waarin Trump met graagte als hoofd van de heersende klasse van de VS de leiding heeft overgenomen, met Rusland en China als de vijanden.

De VS en bondgenoten hebben meer dan 100 Russische diplomaten naar huis gestuurd, en Trump wordt nu getransformeerd van een 'clown' naar een 'grote leider'. Dergelijke stappen worden gezien als 'een uitweg uit hun crisis'. Delen van de heersende klasse zien zelfs een oorlog met Rusland als een verkieslijk alternatief voor een nieuwe wereldcrisis die antikapitalistische strijd wereldwijd zou kunnen inluiden.

De essentie van de situatie is dat de wereldwijde crisis van het kapitalisme en imperialisme tot oorlogen in het buitenland leidt en tot rechtse contrarevoluties in het binnenland. De toenemende verrechtsing wereldwijd is evident en roept herinneringen op aan eerdere crises van het oorlogszuchtige kapitalisme. Vraag is in hoeverre links nog inspiratie en mobilisatie kan putten uit de oude, maar zeker niet stoffige of achterhaalde leuze 'Deze Crisis Is De Onze Niet!'.