Bankroet in ons eten gooien

Ik herinner me nog de dag dat ik vijf gulden had verloren. Niet via online poker want dat bestond nog niet, nee, het groene papiertje waaide uit m‚n zak tijden een fietstochtje door het dorp, ergens in de jaren tachtig. M‚n hele dag was verpest en ik wist niet hoe ik zo‚n financiële klap kon overleven. Dus ik weet hoe die Jérôme Kerviel zich voelt toen hij 4,9 miljard Euro verloor voor de Franse bank Société Générale. Nu heeft die Jérôme natuurlijk niet echt dat geld verloren  want ik neem aan dat hij nooit zoveel geld in zijn bezit had. En wat je niet bezit kan je ook niet verliezen.

Maar bij banken gelden andere regels, de kapitalistische gouden regels: jouw geld is ons geld. Wat Jérôme deed was papieren vervalsen, wellicht onder medeweten van zijn superieuren, want wie kan nu in zijn eentje zoveel geld verliezen. 4,9 miljard Euro is net zoveel als iedere inwoner in Nederlander 300 Euro zou verliezen, een gemiddeld netto weekloon. SocGen reageerde onmiddellijk met plannen om de balans weer recht te zetten door 5.5 miljard Euro aan aandelen op de markt te gooien. Wat dat betekent weet ik niet want ik snap niet zoveel van beurzen en banken, maar blijkbaar zijn Franse banken overgegaan op het pokersysteem.

Neem nou de Franse bank Crédit Lyonnais, die in 1993 maar liefst 16,8 miljard Euro verloor en de Franse staat met het geld van de belastingbetalers de bank van een bankroet weerhield. En de baas destijds, Jean-Claude Trichet, eindigde niet in de gevangenis maar is nu de baas van de Europese Centrale Bank. Wat een geweldige instituties hebben we opgericht, die als pilaren in onze maatschappij staan en waar iedereen afhankelijk van is geworden.

Ik zou wel willen weten wie nu die 4,9 miljard Euro heeft gewonnen want één ding is zeker: de wind heeft het niet gedaan.