Achthonderdvijftig miljoen

In de trein naar Utrecht op weg naar een debat over de voedselcrisis nam ik mijn mapje met artikelen en aantekeningen nog even door. 850 miljoen, dat getal moest ik onthouden. Wat ik verder wilde zeggen dat zat wel in mijn hoofd. Omdat het ging om een debat met PvdA-Europarlementslid Thijs Berman zou ik vooral ingaan op de rol van Europa. Ik zou benadrukken dat Europa de arme landen er toe dwingt hun markten open te gooien, hoe dat er toe leidt dat kleine boeren het loodje leggen of zich gaan richten op het verbouwen van exportproducten in plaats van voedsel, dat de grote voedselmultinationals de wereldvoedselmarkt beheersen, en dat soort zaken.

Maar dat getal moest ik vooral onthouden en ook noemen: 850 miljoen mensen, iets meer dan 53 maal het aantal inwoners van Nederland, iets meer dan alle inwoners van heel Europa en de VS bij elkaar. 850 miljoen dus, goed onthouden.
Het debat liep heel anders dan verwacht. Op mijn pleidooi dat de EU mede schuld heeft aan de huidige crisis en dat het - net op die dag door de Tweede Kamer aangenomen - nieuwe Europese Verdrag dat nog eens allemaal vastlegde, reageerde Berman dat hij het er bijna helemaal mee eens was, en de discussie ging al snel over eventuele Europese subsidie op kippenonderdelen. 
‘We hebben nu eenmaal een rechtse meerderheid in Europa’, zei Berman als reactie op de kritiek. Toen ik daar tegenin bracht dat de neoliberale politiek juist doorgezet is toen de sociaal-democraten in Europa een meerderheid hadden, zowel als regeringsleiders als in de Europese Commissie, antwoordde hij weer: ‘Helemaal mee eens’, en dat herhaalde hij toen mijn medeforumlid Lou Keune er aan toevoegde: ‘en in Nederland onder paars!’

Tja, wat blijft er dan nog aan debat over? Volgens Berman moesten we het er vooral over hebben wat er nu gedaan kon worden voor bijvoorbeeld de kleine boer in Ghana. Hij pleitte voor het verstrekken van microkrediet. Lou Keune legde in reactie daarop uit dat alle onderzoeken over microkrediet uitwijzen dat degenen die dat ontvangen inderdaad beter af zijn, maar dat dat ten koste gaat van degenen die niet over krediet beschikken en dat het dus aan de totale situatie van armoede en honger niet veel verandert.

Al met al was het toch een boeiend debat. Alleen toen ik eenmaal thuis was schoot het me te binnen dat ik toch vergeten was dat getal te noemen. Vlak daarna hoorde ik op het radionieuws dat de Top over de wereldarmoede had opgeleverd dat in het jaar 2015 het aantal hongerenden met de helft zou zijn teruggebracht. Opgelucht ging ik slapen. Over zeven jaar zijn er nog maar 425 miljoen mensen met honger over!