Paro

Toen ik er voor het eerst over hoorde dacht ik dat het een volksmondafkorting was voor parodontitis. Heb jij ook zo'n last van je paro? Dat dat hand over tandvlees toeneemt ofzo. Maar nee, het bleek hier om een Japanse zeehond te gaan. Maar geen levende. Het is een robotzeehond.
Paro werd als proef ingezet om demente bejaarden tot contact of levensvreugde te brengen. Paro reageert op verschillende soorten aanrakingen en beantwoordt deze met knorren, spinnen, kopjes geven, oogknipperen of kwispelen. Het in Japan ontwikkelde beestje heeft therapeutische waarde. Naast zijn blijdschapbrengende gave verlaagt hij ook nog eens de bloeddruk. En wie kunnen dat beter gebruiken dan demente bejaarden.

Er kwam een reportage op tv. Ik viel er middenin en dacht met een grappig satirische sketch van doen te hebben, maar al snel drong het tot me door dat hier de bittere stand van zaken in een (demente) bejaardentehuis werd getoond.
Het ergste was nog dat Paro helemaal niet piept of spint. Elke keer als mevrouw Van den Berg hem aaide, slaakte hij een ijselijke gil. De andere bewoners zaten net rustig aan hun koffie. Op de achtergrond zag ik dat demente bejaarde X. een grote golf koffie morste toen Paro onverwachts 'spinde'.
Bejaardenverzorgster Betsy vond het ook een geslaagd experiment en lachte: 'Wij verzorgsters hebben niet altijd genoeg tijd voor de bewoners, met Paro hebben wij een extra personeelslid.'

Na vier weken in het Amsterdamse Leo Polakhuis gelogeerd te hebben moest Paro echter weer naar zijn Japanse baasje. De bejaarden die Paro inmiddels als 'hun hondekind' zagen, waren ontroostbaar. Op stel en sprong kwam er een Red-Paro-actie.

Sinds ik van Paro's bestaan weet, kan ik niet meer slapen. God verhoede dat ik dement word, maar mocht het dan toch zover komen laat alle Paro's van deze wereld dan uitgestorven en verboden zijn. Als er tegen die tijd geen levend personeel van vlees en bloed genoeg is om mij aandacht te geven, laat mij dan liever nog eenzaam in een tehuis zitten. In stilte graag.