Rode diesel is juist niet voor socialisten

 Wij stedelingen kennen rode diesel niet, heel lang het levensbloed van de boeren. Dat gesubsideerde infuus raakten zij in 2013 kwijt, na ongeveer 50 jaar. Het scheelde vanwege korting op de accijns op diesel ruwweg een tientje per tank van 60 liter. Vraag niet hoe 't kan...

In 1940 bezat ongeveer 1 op de 50 boeren een trekker - de rest, de rustige, tevreden keuterboertjes van toen, met hun gezellige gemengde bedrijfjes met dertig kippen, met akkertjes,  bloeiende appelboompjes en tien vèrrekes en biggen in de modder of koeien mét horens in een weitje, die keuteraars konden zoiets op geen enkele manier betalen. Maar paarden had je genoeg en een wei was er ook altijd wel. Of je ruilde je twee vèrrekes. Zo ging dat, en zonder de Rabobank.

Toen kwam de schaalvergroting. Het doel: de zekerheid dat we genoeg te eten hadden in Europa. Alleen... wij, Nederlanders exporteerden al de helft van al onze zuivel via bijvoorbeeld Frau Antje die onvermoeibaar zelf jaar-in-jaar-uit de deuren langsging bij onze gemütliche oosterburen - en ook fruit en tomaten en eieren raakten we daar wel kwijt. De Franse boeren idem, maar dan met wijn en ook graan. De Denen deden weer hun varkensspek naar Engeland. De Italianen hadden door Marco Polo de rijst ontdekt, plus de rest. Maar ja, die moesten wel tarwe uit Amerika halen. En o ja, uit Argentinië kwam nogal wat rundvlees.

Nou en...? Zou je denken. Maar zo dacht de jonge EEG niet.

Aangewakkerd door Churchill en zijn schoonzoon, en in aanwezigheid van de meest uiteenlopende politieke partijen, zoals de Italiaanse communisten van Altiero Salvini, maar ook de Westduitse bondskanselier Adenauer, de latere Franse president Mitterrand, ex-premier Daladier, en onze eigenste premier Beel, én Juliana en Bernhard echt zelf en echt allemaal onze eigenste Ridderzaal op 9 mei 1948, groeide en groeide de EEG van alleen kolen en staal naar landbouw.

Dat met die kolen was iets tussen Frankrijk en Duitsland - Churchill snapte dat als die nou maar trouwden en samen een kolen- en staalkindje kregen, dat dan voorlopig de lieve vrede in het gezin wéér zou keren. (Dat was overigens - het is echt ongelofelijk - zijn TWEEDE 'finest hour'). En dat lukte, waarna bleek dat er nog een groepje achterblijvers was... de boeren. Want zowel Frankrijk, Italië, als Duitsland bleken eigenlijk toch wel erg veel boeren te hebben. Die kwamen toen aan de beurt, logisch - maar hebben die beurt noooooit meer opgegeven...

Hè?

Want ze organiseerden zich tot ze blauw zagen - de boerenlobby in Brussel was er vroeg bij, game, set and match. Natuurlijk gedekt door de christenen-aller-landen, aangezien de meeste boeren immers... precies. En zo gaat 't, tot op heden, nu ze onder de dekking van wat gedoe ergens in Oekraïne bijvoorbeeld proberen stiekum de pesticideregels af te zwakken.  En alle toeschouwers mogen dan kermen en klagen over die bedriegelijke boeren in pak-met-das... 't haalt allemaal niets uit. Nu spelen ze alweer zo'n jaar of drie de huilkaart onder leiding van de rondborstige moederkloek Caroline. 'Kom maar hier jochie, wat is er, hebben ze je weer lelijke dingen tegen je gezegd...?'

Ja, Caroline, het is héééél erg zielig dat we de boeren al 70 jaar de helft van alle EEG- en EU-subsidies betalen. Ja, Caroline, dat doet ons hééél veel pijn, dat daar langzaamaan zoveel gemor over komt. Dat we vroeger moesten zuchten onder een boterberg, een wijnplas - wat zeg ik: een wijnOCEAAN - en een melkpoederberg. Dat we onze hoofden moesten schudden over de dubbele mestboekhouding... Nou ja, foutje, kan gebeuren. Dat we niet zo doorhadden dat al die trekkers wegenbelastingvrij en ook nog accijnsvrij rondknorden op wei en weg. En dat de boeren er enorme martelkampen voor koeien, kippen, eenden en vèrrekes op na houden...  alleen de doodskampen voor de nertsen zijn nu Verboten! Animal Farm van Orwell achterstevoren bij wijze van.... en alleen maar om geld. Echt nergens anders om: geld, munten, pecunia, de pegels, de poen.

Maar voor wie is dat nou erg?

Nou, Caroline, hou je vast:

Voor de bijstands- of toeslagenmoeders - om er maar een paar te noemen. Als in al dat soort ellende langzaam tot je doordringt dat al die protesterende boeren allemaal miljonair zijn - ja, echt miljonair - o zeker, allemaal mét een schuld bij de Rabobank... Maar de waarde van hun land groeit per seconde terwijl rara, hoe kan dat nou? - hun schuld elke seconde krimpt dankzij de inflatie. Dus: traineren, jongens, traineren! Effe die 10, 15, 17% inflatie oogsten... En dan weer gaan lopen janken - en altijd over zichzelf. Want ik heb nog nooit één boer een protest van bijstandsmoeders, of antiracisten, of Iraanse vrouwen of stakende bagagesleurders zien steunen - nog niet met een gieter of kruiwagen, laat staan met een trekker... Echt nog helemaal nooit.

Intussen verdween ongemerkt het voornaamste nationale boerenerfgoed ook nog: de hooiberg. Ik heb er nog in gespeeld... wie kent er nog een?

Nou Caroline: blijf jij maar dan maar lekker de arme steenrijke boeren over hun zwáááár gekwetste bolle wangen aaien, en hun natte geldneuzen snuiten, en grote pleisters op hun enóóóórme Raboschrammetjes plakken... Begin je toch eindeljk toch eens een keer flink dood te schamen, want dat had je ALLANG moeten doen, dame!

En ZWIJG...!

CC: Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken.