Exponentieel

Ik zou kunnen schrijven over exponentiële toename van besmettingen door een virus. Ik zou voor kunnen rekenen hoe desastreus exponentiële toename kan uitpakken. Ik zou kunnen beschrijven hoe gewend we zijn aan lineaire processen en meestal geen sjoege hebben van het verschil met exponentiële processen. Ik zou kunnen uitleggen dat het bij zo'n proces niet veel uitgemaakt zou hebben als er veel meer IC-bedden waren geweest door minder te bezuinigen in de gezondheidszorg, het zou het vastlopen van de IC-zorg een week of hooguit twee vertraagd hebben. Ik zou kunnen schrijven over dat we voor alle exponentiële toenames op onze hoede moeten zijn. Dat de manier waarop rente berekend wordt exponentiële groei veroorzaakt en dat dat met zekerheid een weeffout van jewelste is, om dat in 'onze' economie in te bouwen. Ik zou makkelijk kunnen laten zien dat de toename van CO2 in de atmosfeer weliswaar langzaam gaat, maar dat er een nog iets snellere dan exponentiële versnelling in zit.

Maar ik ga schrijven over wat ik vanmiddag zag, de documentaire 'De stad was van ons'! Over radicaal feminisme in de jaren '70. Gemaakt door Netty van Hoorn. Vooral over wat er in Amsterdam gebeurde, vooral over het radicaal en minder radicaal lesbisch feminisme in die jaren. Een feest van herkenning, ook al zat ik niet in Amsterdam maar in Utrecht en was ik niet heel erg op Amsterdam georiënteerd. De film laat in historische volgorde groepen, initiatieven en acties zien, met opmerkelijk veel bewegende beelden. En met terugkijkende interviews. De film eindigt in ongeveer 1984, eigenlijk een heel interessant punt, namelijk wanneer het gaat gaan over kleur, zwart, niet-wit. Dat vraagt om een tweede film.

Ontzettend goed dat dit zo bij elkaar gezet is en getoond wordt. Er wordt over geschiedenis waar je bij bent meestal erg weinig vastgelegd. Latere generaties, latere onderzoekers zullen er dan geen beeld van kunnen krijgen, of een incompleet beeld, of een slecht beeld dat oprijst uit wat kranten er heel summier over gemeld hebben. Heel komisch in de film is verslag over hoe de bezetting van de Bloemenhove-kliniek is gegaan. Bijna terloops, bijna per ongeluk, acht vrouwen slechts slopen naar binnen en zeiden 'nee' toen een gerechtsdienaar een deur wilde verzegelen om de kliniek te sluiten. Dat haalde de kranten en had enorme impact.

Zo ook 'paarse september', die hebben veel in gang gezet, maar ze waren met hun drieën! Ze hebben wikipedia gehaald, maar hun sappige, vrolijke, prikkelende, scherpe kant vind je daar uiteraard niet. De kraak van het vrouwenhuis in Amsterdam en dergelijke kraakacties in andere plaatsen hebben ook tot waaiers van activiteiten geleid. Eigenlijk was het exponentiële groei, een besmettingsgetal van ruim boven de 1, ieder besmette een paar anderen met feministische en/of lesbische bacillen.

Zelf heb ik dat eerste stuk geschiedenis niet meegemaakt, ik studeerde netjes (of niet zo netjes – we lazen Marx) en plonsde er in 1978 pas in. Vanaf daar maakte ik het zelf mee, maar het was vanmiddag heel leuk om te zien wat er aan vooraf ging. Van klein tot groter, van smal tot breder. Van een beetje tot heel erg radicaal. Ik hou erover op, anders dijt dit stukje exponentieel uit...

Gaat het zien – misschien moet je zelf een vertoning verzorgen: https://atria.nl/nieuws-publicaties/feminisme/feminisme-20e-eeuw/de-stad-was-van-ons-radicaal-feminisme-in-de-jaren-70/