Allah Akbar?????

Mijn vorige column op Konfrontatie leidde tot ongeveer 15 reacties. De meeste waren instemmend. Meerdere mensen gaven te kennen zich ook te ergeren aan de religieuze gebaartjes van topsporters. Kennelijk had ik bij hen een gevoelige snaar geraakt. Het afsmeken van een zegen of bedanken voor een overwinning bij God of Allah had ook hen geïrriteerd. Een enkeling vond toch dat ik geloof en spiritualiteit tekort deed. Weliswaar noemde ik wel dat religieuze gemeenschappen een rol spelen bij “gezelschap, troost en zorg”, maar ik zette dat af tegen “uiterst bloedige en wrede godsdienstoorlogen, aangewakkerd door geloofsijver en fanatisme.” Uit een andere reactie bleek dat een lezer was blijven steken toen hij zag dat het ging over ‘verwende multimiljonairs op voetbalschoenen’. Begrijpelijk, maar daarmee liet hij een keur aan atheïstische argumenten tegen het geloof ongelezen: onwetendheid, egoïsme, onderdrukking, fanatisme, terreur. In de geschiedenis van de mensheid van de afgelopen 10.000 jaar met almaar andere en nieuwe goden “(wat de mens al niet bedacht heeft!)” zijn daarvan voorbeelden genoeg te vinden.

Zonde?

Toen in februari 1953 in Zeeland 1836 mensen omkwamen bij de Watersnoodramp schijnen nogal wat mensen van hun geloof te zijn gevallen. Voor hen bleek God toch niet zo goedertieren of helemaal niet te bestaan. Weer anderen maakte het niet uit. Gods wegen zijn immers ondoorgrondelijk. En misschien was het wel een straf voor alle zonden waar zelfs Zeeuwen zich schuldig aan hadden gemaakt. Tenslotte waren er lieden die God dankten en prezen voor hen die op het nippertje waren gered. Waarom God die overlevenden ‘gespaard’ had en 1836 mannen, vrouwen en kinderen niet, dat bleef dan weer ‘ondoorgrondelijk’. Iets dergelijks gebeurde in 1945 in Japan toen daar een atoombom op Hiroshima uiteindelijk 237.062 slachtoffers eiste. Sommigen zagen in het overeind blijven van de muren van een koepel in het centrum ‘de hand van God’. (In werkelijkheid was de bom op 580 meter bijna recht boven die koepel ontploft, waardoor de horizontale drukverschuiving betrekkelijk gering was.) En nu, na de verschrikkelijke aardbeving in Turkije en Syrië, klinkt het weer: ‘God is Groot’ – ‘Allah Akbar’. Vrijwel elke keer als er een overlevende onder het puin vandaan wordt gehaald, valt deze kreet te horen. Het is begrijpelijk dat mensen na dagen van wanhoop en ellende hun vreugde uitschreeuwen. Het is begrijpelijk dat ze dit doen in termen waarmee ze vertrouwd zijn en zijn opgevoed. Het is ook begrijpelijk dat ze bouwers en bestuurders die hen hebben opgescheept met bevingsgevoelige gebouwen vervloeken. Maar er blijft iets wringen. God of Allah danken als een enkeling uit het puin wordt bevrijd? Terwijl er meer dan 50.000 mensen zijn omgekomen en daarvan duizenden na dagenlange beklemming in pijn, honger en dorst een marteldood zijn gestorven? Als gelovigen geloven in een almachtig opperwezen, dan geeft dat toch te denken. Wat zegt het ons? Helpt bidden? Gaat het weer om straf voor begane zonden, zoals sommigen toen in Zeeland meenden?

Ik ken een oude witte man in Nederland. Vanaf zijn puberteit is hij een godloochenaar. Hij vloekt regelmatig, rookte stug, drinkt alcohol, slaat bijna dagelijks de hand aan zichzelf. Niet echt een favoriet van een Hoge Hemelheer. Onlangs werd hij 73 en vierde dat met een smakelijk gebakje thuis op de bank. Een goed leven. Vergelijk dat met het lot van Imrak. Een Turks meisje van 15 jaar. Wonend in Kahramanmaras. Op zondag 5 februari had ze nog gelachen met vriendinnen. Het leven was een pas begonnen avontuur. Te jong voor rottigheid. Op 6 februari werd ze in haar bed verpletterd door betonplaten. Haar van onder het puin naar de wereld uitgestoken dode hand vereeuwigd in de hand van haar vader Mesut Hançer. Voor hen ‘geen goddelijke genade’. God is Groot - Allah Akbar?????