Reïntegratie²

Reïntegratiebureaus zijn hot. Iedere werkeloze of afgekeurde móét erheen. Sinds een paar jaar ook de 'werkende armen' uit de erfenis van Ad Melkert. O, wat waren het leuke baantjes, die Melkert/Banenpoolbanen. Menig werkschuwe - die tot dan toe 'bij de soos liep' - moest overstag en aan de slag. Vooral banen bij gesubsidieerde culturele instellingen waren geliefd. Die kregen voor een vriendenprijs een volwaardige werkkracht. Zo kwam ik terecht bij een paar leuke theaters in de stad.

Medio 2003 was het uit met de Banenpoolpret en bewandelde ik voor het eerst een reïntegratietraject. Onder protest. Reïntegratiebureaus zijn peperduur en ik werkte toch?
Door slinks onderhandelen met diverse partijen eindigde mijn traject voortijdig in een vaste baan bij het theater waar ik al werkte. Jammer dat door die wurgdeal het salaris ononderhandelbaar was. De schoonmakers verdienden meer dan ik.
Na een tijd wilde ik van de weeromstuit ook geen werkende arme meer zijn en maakte een carrièrestap voorwaarts. Die mislukte. Gestraft voor mijn hebberigheid met WW tot gevolg. Mijn ledigheid vulde ik met het lezen van J.J. Voskuil: Het Bureau deel 1 t/m 4 en solliciteren. Een amusante combi!

Na een half jaar WW was het dan weer zover: reïntegreren! Deel 5 t/m 8 moeten wachten. Mijn tweede reïntegratiebureau heet Randstad Rentree. Ik had voor die club gekozen omdat de naam zo lekker allitereerde. Bij het kennismakingsrondje voelde ik een enorme moedeloosheid over me komen toen ik naar de verhalen van mijn medereïntegranten luisterde. Voor sommigen was dit al het vierde of vijfde Bureau. Ik had dan wel het minste geld, maar de meest recente werkervaring. En dat betekent meer kans. Is er voor deze mensen ooit nog een werkplek? Hoevaak kan iemand moeten reïntegreren? Wie dacht dat je er met één keer 'opnieuw maken tot een goed functionerende eenheid' er vanaf bent, zit ernaast. Het kan zomaar wéér gebeuren dat je buiten de Grote Beereboot van de Nederlandse Werkende Samenleving valt. Reorganisatie, faillissement, man overleden, instabiele rug, een verkeerde carrièremove, opbranden, een manische depressie.

De RR-Reïntegratiebegeleidster legde uit dat we in 8 weken gaan ontdekken wat voor werk we willen gaan doen. Ja, als je dat weet is er altijd wel wat te vinden en nee, een omscholingsopleiding is bijna altijd onmogelijk, zei ze.

's Avonds las ik in de april-Elsevier: 'Mensen met een uitkering moeten verplicht aan het werk, stelt Mark Rutte. ‘Desnoods volgen ze een extra opleiding of gaan ze schoonmaakwerk doen in een tehuis. Zomaar thuis blijven hangen, is er niet meer bij. Voor maatschappelijk nuttig werk ontvangen ze de helft tot zeventig procent van het minimumloon. Vijftig euro per dag. Zo haal je die mensen uit hun cultuur van achterover leunen.’'

Vijftig euro? Waar is dat tehuis?? Extra opleiding? Doe mij maar een opleiding tot reïntegratiedeskundige, Mark. Of ben ik dat al?