januari 2017

Een reactie op de bijdrage "verwarring": Progressief internationalisme? Het is denk ik de enige uitweg.
 Inspirerend kan zijn http://www.dewereldmorgen.be/artikel/2017/01/16/rebelse-steden-in-spanje
Ook is het experiment in Rojava bijzonder geïnspireerd door het libertaire municipalisme van Murray Bookchin. Dat zijn voor mij hoopgevende richtingen. Zowel in theorie als in de praktijk. Een compleet andere insteek buiten de vastgeroeste instituties en staten om. Maar ook het voorbeeld van Fransen die uit solidariteit met de Grieken medicijnen en ziekenhuisbedden inzamelen voor de sociale klinieken. Zie ook Hydraweb!

Dat komt uit een Bijbeltekst. In zijn geheel gaat ie zo: "Want nu zien wij nog door een spiegel. In raadselen. Maar straks van aangezicht tot aangezicht". Hij komt voor in het mooie boek met de bizarre titel Hoe een manisch-depressieve tiener in de zomer van 1969 de Rote Armee Fraktion bedacht. De RAF, de stadsguerilla, met zijn verschillende generaties, was een produkt van de Duitse geschiedenis. Een logische consequentie van twee wereldoorlogen en de gebrekkige verwerking van die oorlogen. De jongens en meisjes rond Baader en Meinhof hadden de tijd mee. Ook en met name in dit opzicht: zij konden energie halen en hoop putten uit een sterke internationale linkse beweging.

Het is alweer even geleden dat ik als jong politiek broekie, in november 1969, op een groot en strijdbaar anti-Navo-congres in de Rai aanwezig was. De ronkende taal waarin deze verdragsorganisatie als een "contra-revolutionaire organisatie, gericht op de handhaving van het kapitalistische systeem in Europa en tevens een hoeksteen van het VS-imperialisme in de Derde Wereld" werd neergezet sprak me wel aan. De NAVO bestaat echter na al die jaren stevige linkse kritiek nog steeds. Maar wie weet? De recente opmerkingen van Donald Trump, die de NAVO inmiddels meerdere malen overbodig en obsolete (‘verouderd, achterhaald’) heeft genoemd, klinken dan toch best wel goed. Toch? Gaat er straks dan wel een streep door?

Het valt niet mee om niet cynisch te worden: Donald Trump president van de VS, Wilders aan top in de peilingen, de kans dat de stijging van de temperatuur op aarde onder de cruciale waarde van twee graden blijft bijna nihil, duizenden verdronken vluchtelingen op de Middellandse Zee en degene die de overkant haalden, liggen te sterven van de kou en honger op Griekse eilanden, terwijl de politici die er eerst voor gezorgd hebben dat Griekenland aan de bedelstaf kwam nu zonder blikken of blozen beweren dat het aan de Grieken is om die vluchtelingen op te vangen. De ongelijkheid in de wereld is inmiddels zo monsterlijk dat acht mannen evenveel bezitten als de armste helft van de wereldbevolking.

De verkiezing van Donald Trump tot president van de Verenigde Staten is een primeur. Niet in het minst vanwege de manier waarop zijn presidentschap de verstrengeling van politieke en economische macht zal belichamen. Trump heeft toegezegd het beheer van zijn bedrijven over te dragen aan zijn twee zoons – maar dat zal nog altijd betekenen dat zijn beleid directe gevolgen zal hebben voor zijn vermogen. Trump zal allicht in de verleiding komen bijvoorbeeld het handelsbeleid van de VS af te laten hangen van de gevolgen ervan voor zijn aandelen.

Een avonturier was hij. Eén van de laatste ontdekkingreizigers. Verkenner van de zeeën. Uitvinder. Filmmaker. Iemand met de eigenschappen van een Columbus, een Livingstone, een Madame Curie en een Spielberg. En hij was ook nog zakenman, vader en echtgenoot. Hoewel dat laatste niet altijd even fanatiek. We hebben het over Jacques-Yves Cousteau. In de zestger en zeventiger jaren van de vorige eeuw bevoer hij met zijn schip de Calypso de wereldzeeën en deed daar in bioscopen en op tv gepassioneerd verslag van.

Bij de monitor van afgelopen zondag hadden ze het over flexwerkers. Flexwerkers van jong tot oud, man of vrouw die een baan hadden als flexwerker. Mensen bij PostNL die een paar uur een bijbaantje hadden maar daarnaast een werkende partner. Een jonge vrouw die een wiskunde studie nodig leek te hebben om al haar baantjes in kaart te brengen en te berekenen of zij wel genoeg had voor haar vaste lasten.

Humor hebben ze soms wel bij de Europese Unie. Laatst lag de vraag op tafel wat te doen met terugkerende foreign fighters als die er bij de grens uitgepikt worden. Het computersysteem dat in zo'n geval een rood vlaggetje laat verschijnen, kent nu maar twee smaken: iemand door laten reizen, maar dan wel met een observatieteam van de politie erachteraan, of iemand oppakken. Maar ja, daar heb je dan wel weer een arrestatiebevel voor nodig. En dat is niet altijd voorhanden. Daarom werd de optie verkend om zo'n type dan maar een tijdje preventief op te sluiten, zodat in de tussentijd rustig bedacht kan worden wat te doen. Maar, zo staat droogjes in het verslag, dat zou wel eens een probleem kunnen opleveren qua fundamentele mensenrechten.

'Asielplaag', 'Asielhopperinvasie'... Het zijn twee woorden die afgelopen zaterdag opdoken in de meest fascistische krant van Neederland, De Telegraaf. Tegelijk werd bekend dat dankzij de deal met fascist Erdogan juist meer slachtoffers onder vluchtelingen zijn gevallen. Dat dit iets met die Turkijedeal te maken heeft wordt overigens als gebruikelijk verzwegen.

Er is veel discussie over de Europese Unie en het feit dat onze nationale soevereiniteit, dat wil zeggen onze zeggenschap over hoe we de Nederlandse maatschappij willen organiseren, wordt ingeleverd bij een ondemocratische Unie. Maar is de EU als ‘vrijhandel’ bevorderende organisatie eigenlijk wel zo machtig? Er zijn andere meer mondiale organisaties die veel macht hebben.