Een digitale guerrilla lijkt begonnen. Julian "Mandax" Assange - De rode pimpernel van 't internet - staat in het middelpunt van alle belangstelling. De huidige val van de euro, de dreigende militaire problemen met Iran en de mega-inkomens van schavurken overal om ons heen zijn even uit 't brandpunt van onze aandacht.

Plaats van handeling: een kantoor van sociale zaken en werkgelegenheid.
 
Ik moet iets afleveren op de eerste verdieping. Terwijl een schaamteloos geeuwende onderuitgezakte loketman me ongeïnteresseerd een ontvangstbewijs toeschuift, hoor ik ineens vanuit de benedenverdieping een mannenstem opklinken. Ik ga nieuwsgierig de trap af; één van de beveiligers van de eerste verdieping snelt me al voorbij.
 

De schandalen binnen de Rooms-Katholieke Kerk wereldwijd stapelen zich op. Afgelopen week werd bekend dat er alleen al in Nederland bijna 2000 klachten zijn ingediend over seksueel misbruik binnen de Rooms-Katholieke Kerk. De combinatie van een eindeloze stroom aan schandalen enerzijds en de houding van de Kerk anderzijds zorgen voor gouden tijden voor cabaretiers en cartoonisten. Aan inspiratie is op deze manier geen gebrek. Ook uitgerangeerde politici die zich nog eenmaal in de kijker willen spelen varen wel bij deze zedenzaken.

In het begin van de zomer schreef ik voor Grenzeloos een artikel over de vakbeweging met de titel: ‘De geboorte van een nieuwe vakbeweging’. Dat is me van verschillende kanten op kritiek komen te staan. Een zwaluw - in dit geval een schoonmakersstaking - maakt nog geen zomer, was de teneur van de critici. Het was veel te voorbarig om van een nieuwe vakbeweging te spreken.
 

Het meest elementaire aspect van het huidige politieke spel, is terug te brengen tot de strijd om woorden. Oude woorden worden onklaar gemaakt, losgeweekt van hun ingesleten betekenissen. Nieuwe woorden doen hun entree, en winnen aan populariteit. Jan Kuitenbrouwers' instructieve essay De Woorden van Wilders vertelt over de manipulatieve kracht van woorden als 'islamisering' of 'linkse hobby'. Het is onmogelijk Wilders zijn woorden te gebruiken zonder de eraan vast klevende maatschappij visie op te roepen. Je kan de islamisering ontkennen, spreken over rechtse hobby's, maar het origineel blijft altijd sterker dan de adaptatie. De woorden van Wilders zijn als een doolhof waarin je verstrikt kan raken.

"In case there is a creator and a plan, we are part of a cruel experiment in which we are declared ill and have the task to recover from that illness. In order to check if this is going to happen, there is a dictatorship in heaven, a kind of divine North Korea. I ask my opponent whether it is good for the world to stress our feelings of guilt and our fear of death?"

Regelmatig worden we geconfronteerd met korte nieuwsberichten dat er een mogelijke terroristische aanslag in de planning ligt. Nooit worden er details bijgegeven of de bron vermeld. Nooit geen indrukwekkende arrestaties of scenes waarbij de explosieven opruimingsdienst de bom in de laatste seconden onklaar weet te maken. Nooit geen kritische journalisten die aan de overheid een verklaring eisen voor zulke bangmakerij. Maar blijkbaar moet men het zekere voor het onzekere kiezen en niemand wil met de verantwoordelijkheid zitten als er nou echt een terroristische aanslag zou plaatsvinden. Stel je voor!
 

Als maatschappijcriticus, woonachtig in Rusland, kom je hier regelmatig ledematen tekort om je eigen cynisme bij te kunnen benen. Was ik in Nederland al niet bepaald onder de indruk van de verrichtingen van het ambtenarenapparaat, nu ben ik helemaal van de regen in de drop terechtgekomen.

Ik moet toegeven dat ik de laatste jaren steeds meer weerzin heb ontwikkeld tegen het volgen van het nieuws, ook het politieke nieuws. Ik heb altijd alles ‘gevreten’  aan analyses en beschrijvingen, maar langzamerhand kwam het steeds meer m’n neus uit. Al die depressieve verhalen over de opkomst van rechts, van populistisch rechts lieten mij de moed toch eerlijk gezegd in de linkse schoenen zakken. In de tijd van Fortuyn kon ik het nog net hebben, maar nadat Verdonk furore begon te maken en vervolgens de verbale triomftocht van ‘meneer Wilders’ begon, waar de media nu al jaren achteraan hijgend hollen, iedereen hijgend achteraan lijkt te hollen, niet alleen z’n electorale aanhang maar ook de tegenstanders, begon mijn opkomende apathie.

Afgelopen donderdag in 'Andere Tijden': Roemersma vs. Duyvendak. Roemersma in Venezuela, en Duyvendak hier in Nederland. En dan die vraag: Wat vind u ervan dat Korthals Altes de brandstichtingen van Rara terrorisme noemde? Een verbaasde Roemersma kon niet anders concluderen dan dat dit onzin was, en is, en dat je tegenwoordig nog sneller terrorist wordt genoemd dan vroeger. En dan Duyvendak: Natuurlijk was het terrorisme, en hij nam afstand van de slogan 'Uw rechtsorde is de onze niet!' Hij beschouwt 'de rechtsorde' dus als iets dat van hem is en noemt Roemersma terrorist.