Ruim drie maanden scheiden ons van de komende parlementsverkiezingen. Ruim drie maanden scheiden ons van het moment dat Geert Wilders de grootste fractie in de Tweede Kamer dreigt te gaan aanvoeren. Ruim drie maanden scheiden ons van het moment dat de vorming van een nieuwe regering begint, een regering die Wilders als premier dreigt te krijgen. Ruim drie maanden scheiden ons van wat dreigt uit te draaien op een parlementair-fascistische machtsgreep. Het is zaak dat we ons schrap zetten.

Neo-Nazi's en andere extreemrechtse groepen beïnvloeden met geweld en intimidatie de binnenlandse politiek en de buitenlandpolitiek van Oekraïne. In Oekraïne is de macht verdeeld tussen de regering in Kiev en zwaar bewapende ultranationalistische bataljons. De para-militairen botsen niet alleen met Kiev, maar trotseren ook de wil van Brussel en Washington. Al moet daarbij gezegd worden dat de rol van de Amerikanen dubieus is door financiële steun vanuit de VS aan Oekraïense neo-Nazi’s (Azov-bataljon). De invloed van de Oekraïense ultranationalisten via een beleid van veto door middel van geweld wordt het best geïllustreerd door de uitvoering van de Minsk-akkoorden te laten ontsporen.

Historische vergelijkingen zijn bloedlink, zo niet onwerkelijk of vals. Mijn overbuurman, van 'voor de oorlog', maakt zich druk over parallellen als Trump/Hitler, Mussert/Wilders en Colijn/Rutte. Ook al zegt hij steeds 'het zal mijn tijd wel duren', hij is zeer bezorgd. De eerste twee koppels ziet hij als te grof, boze toekomstbeelden, wensdromen van (internationaal) extreem rechts. Daarin meegaan, is ze onbedoeld aannemelijk maken. Schreeuwen verwordt dan tot fluisteren; spaar en onderhoud je stem om stomheid te voorkomen. Zo kan die wel weer, dacht ik.