Draaiend en draaiend, de cirkel wordt steeds groter, dus hoort de valk de valkenier niet meer; alles gaat stuk; het midden houdt geen stand.’¹ We leven in een tijd die de bekende dichtregels van Yeats een gevoel van actualiteit geeft. Een tijd waarin valkeniers verwoede pogingen doen om gehoord te worden. Waarbij de valken in deze parabel zich steeds meer ophouden in een eigen atmosfeer.

Om niet te snel in de vergeten geschiedenis te geraken, koerst Rutte op duurrecords. Lopen en zwemmen liggen hem niet zo, dus gokt hij op de langstzittende regering en langstdurende kabinetsformatie. De eerste heeft hij binnen, inclusief de verlenging van vijf militaire 'missies', want ook Nederland is 'in oorlog' en dan moeten de onderwijssalarissen maar even wachten, Asscher heeft genoeg zendtijd gekregen. Het tweede record, Rutte III, ligt binnen bereik. Bij gebrek aan beter, tellen de media elke formatiedag, als het even kan met een grol. Zelfs de onwennige zomerkleding kon de politieke crisis niet verhullen.

"Toen ze een moskee bekladden zweeg ik,
Want ik was geen moslim.
Toen ze een AZC bekladden zweeg ik,
Want ik was geen vluchteling.
Toen ze een lynchvideo over een zwarte politica verspreidden zweeg ik,
Want ik was geen zwarte vrouw.
Maar nu een of andere sexistische racistische megalomane witte narcist een spatje verf op zijn deur heeft gekregen laat ik van me horen hoor!"

(met dank aan Andro Edge)