De regeringsdeelname van D66 doet de democratie geen deugd. Vooral Kajsa Ollongren, vicepremier en minister van Binnenlandse Zaken, lijkt het wantrouwen dat toch al heerst jegens Den Haag flink aan te willen moedigen. Ze kwam met een amper onderbouwd verhaal over nepnieuws en vond dat de EU desinformatie moest ‘ontmaskeren’ en bestrijden, schijnbaar zonder zich af te vragen of zoiets wel een (supra-)nationale taak moet zijn. Dat het bureau dat de EU daartoe heeft opgericht, meteen ook legitieme media – waaronder Radio 1 en De Gelderlander – onder de nepnieuwsverspreiders rekende, deed haar argumenten geen goed.

Twaalf partijen die meedoen aan de gemeenteraadsverkiezingen hebben op 6 maart het Amsterdams Joods Akkoord getekend. Daarin staat onder meer hoe zal worden opgetreden bij antisemitische incidenten in de stad. ChristenUnie, D66, PvdA, VVD, GroenLinks, SP, CDA, SGP, Forum voor Democratie, Ouderenpartij, 50Plus en de Partij voor de Dieren zijn de ondertekenaars. Aan de raadsverkiezingen in Amsterdam doen 28 partijen mee. Een simpele rekensom leert dat er dus 16 partijen zijn die het akkoord niet hebben ondertekend. In de pers worden alleen Denk en BIJ1 genoemd, zij ondertekenden niet.

Ik kan het niet ontkennen, ik ben een boze witte man. Begrijp me goed, over mijn eigen leven en mijn eigen omgeving ben ik best wel tevreden, maar over een heleboel dingen kan ik me ontzettend boos maken. Deze week weer: die Hamers van de ING, die zomaar 3 miljoen per jaar binnen zou gaan harken als het aan die van der Veer lag. Van der Veer notabene, die de baas van Shell was Die al decennia wist dat hij met zijn olie het klimaat naar de knoppen hielp, maar toen zijn mond dicht hield. Die zomaar in de datsja van Poetin zat te konkelfoezen terwijl Halbe Zijlstra daar niet bij mocht zijn. Die Zijlstra trouwens, ook al zo’n oetlul, net als zijn vrind Rutte met zijn ‘hard werkende Nederlanders’. Boos word ik er van, heel boos.

Iemand voor wie een biografie veel te veel eer is, denk je na het lezen van eenderde van Gesprekken in de middag. De hagiografie door Nanda van der Zee 1) stamt uit 2008 en het huwelijk van Smalhout en zijn biografe gloort dan al aan de einder 2).
Een faktor die het lezen ook niet vergemakkelijkt is dat het boek verscheen bij Uitgeverij Aspekt. Het meestgebruikte leesteken is daarom het uitroepteken, het nawoord van de auteur begint volgens de inhoudsopgave op pagina 309 maar in werkelijkheid op 301, iets is een hinderlijk aantal keren gebeurt ipv gebeurd en woorden als tegenstander en vastberaden worden opeens gekloofd in tegen stander en vast beraden.

In Frankrijk, waar ik al jaren woon, is de me-too discussie net als waar dan ook een belangrijk en serieus item. Zoals iedereen heb ik er m'n hoofd over gebroken. Ik ben een man en heb vanaf het begin gemengde gevoelens gehad bij deze discussie. Wat kan nog, wat kan niet meer. Je wordt er onzeker van. Je voelt je er onbehaaglijk bij. Want, zo was mijn redenering, en zo is hij nog steeds: het gaat hier om seksualiteit. En seksualiteit is een dermate open terrein, zo fundamenteel, van zoveel kanten te benaderen, dat een algemene veroordeling van de mores niet legitiem is. Mijn belangrijkste argument was (en is nog steeds) het volgende.

Het communisme mag zich tegenwoordig niet al te populair wanen. Daar zijn wel wat redenen voor. Stalin, Mao, Pol Pot, Mengistu en vele anderen hebben er een afschuwelijk potje van gemaakt. Recent verschenen er op de Nederlandse markt nog eens twee boeken die menige (oud-)communist ernstig te denken gaven. Het autobiografische Raadselvader van Jolande Withuis en het biografische Selma van Carolijn Visser. Over respectievelijk een communistisch gezin in Nederland en een gezin in communistisch China. Maar de herdenking van 100 jaar Oktoberrevolutie in Rusland liet zien dat er desalniettemin veel interesse is in de geschiedenis van dat communisme. En nu heeft Gustaaf Peek het nota bene voor het, nou ja, ‘een’ communisme opgenomen!

Dit verhaal gaat over intimidatie en bedreigingen door een partij die vrijheid hoog in het vaandel heeft. In mijn vorige bijdrage had ik het over een spiegel, over acties die verschillende groeperingen voeren tegen elkaar en het gevoel wat je krijgt als het jezelf betreft. Het ging toen over het gedrag van Beter voor Rijswijk en Rijswijks Belang die een conferentie over Palestijnse gevangenen hebben gecriminaliseerd en weten te voorkomen. Ook 20 hotelkamers hebben zij weten te cancelen.

Op 20 januari is Turkije, gesteund door jihadistische groeperingen, een militaire interventie begonnen in Afrin, een overwegend Koerdische regio in het noordwesten van Syrië die tot nu toe buiten de oorlog in Syrië was gebleven en een veilige plek bood aan duizenden vluchtelingen, onder andere uit het nabijgelegen Aleppo.

Wat mij betreft mogen ze allemaal de plomp in, de beelden en de straatnaambordjes, het eerbetoon aan de 'helden' van de Neederlandse 'handelsgeest'. Weg met de beelden van nationale trots! Voorhamers in de aanslag. Maar ach, wat is een held? Het is ook maar een mens, nietwaar? Of zoals een Urker zegt ter motivering van het plan om daar de straten van een hele nieuwbouwwijk te vernoemen naar boeventuig zoals J.P. Coen: "U en ik hebben ook foute dingen gedaan. Er is geen een mens goed, u niet en ik niet." Waarom dan mensen op een voetstuk plaatsen als geen enkel mens goed is?

Onlangs verscheen het boek ‘Onder Amsterdammers’ van Arjan Vliegenthart. In het boek evalueert hij zijn werk voor de SP in de afgelopen vier jaar, als wethouder ‘werk, participatie en inkomen’ in de gemeente Amsterdam. Op de presentatie van het boek in boekhandel Scheltema was de gehele SP-top aanwezig, wat aangeeft hoe belangrijk de SP de ervaringen met het regeren in Amsterdam vindt. Maar de betogen die daar werden gehouden gaven mij maar een vaag beeld.