Regelmatig worden we geconfronteerd met korte nieuwsberichten dat er een mogelijke terroristische aanslag in de planning ligt. Nooit worden er details bijgegeven of de bron vermeld. Nooit geen indrukwekkende arrestaties of scenes waarbij de explosieven opruimingsdienst de bom in de laatste seconden onklaar weet te maken. Nooit geen kritische journalisten die aan de overheid een verklaring eisen voor zulke bangmakerij. Maar blijkbaar moet men het zekere voor het onzekere kiezen en niemand wil met de verantwoordelijkheid zitten als er nou echt een terroristische aanslag zou plaatsvinden. Stel je voor!
 

Tekst: Dennis Rodie

Als maatschappijcriticus, woonachtig in Rusland, kom je hier regelmatig ledematen tekort om je eigen cynisme bij te kunnen benen. Was ik in Nederland al niet bepaald onder de indruk van de verrichtingen van het ambtenarenapparaat, nu ben ik helemaal van de regen in de drop terechtgekomen.
Tekst: Bas van der Plas

Ik moet toegeven dat ik de laatste jaren steeds meer weerzin heb ontwikkeld tegen het volgen van het nieuws, ook het politieke nieuws. Ik heb altijd alles ‘gevreten’  aan analyses en beschrijvingen, maar langzamerhand kwam het steeds meer m’n neus uit. Al die depressieve verhalen over de opkomst van rechts, van populistisch rechts lieten mij de moed toch eerlijk gezegd in de linkse schoenen zakken. In de tijd van Fortuyn kon ik het nog net hebben, maar nadat Verdonk furore begon te maken en vervolgens de verbale triomftocht van ‘meneer Wilders’ begon, waar de media nu al jaren achteraan hijgend hollen, iedereen hijgend achteraan lijkt te hollen, niet alleen z’n electorale aanhang maar ook de tegenstanders, begon mijn opkomende apathie. Tekst: Hans de Bruin