Een Amerikaanse vriendin uit 'Little Italy', Vermont, een gesloten gemeenschap in de 'Golden State', raakte op 17-jarige leeftijd zwanger. Het kind werd haar afgenomen (via de RK-kerk ondergebracht) en zij naar familie in Sicilie gestuurd om 'gecorrigeerd te worden'. In de ogen van haar familie die de vorige eeuw was geemigreerd moest de Amerikaanse maatschappij met al haar verlokkingen verantwoordelijk geweest zijn voor haar 'ontsporing'. Terug 'in die Heimat' zou ze een bijspijkering krijgen van de 'waarden en normen' zoals de Italiaanse (en de Siciliaanse is dan nog weer een speciale; iedere nieuwe generatie in de diaspora werd er katholieker en conservatiever) gemeenschap die aan het moederland toedichtte.

Vandaag wordt in de Tweede Kamer gedebatteerd over de vraag of Stef Blok moet vertrekken. Maar waarom veroorzaken deze uitspraken van Rutte over de dreigende deportatie van de kinderen Lili en Hovick eigenlijk geen ophef? "Asiel gaat over mensen. Iedereen voelt de emotie. Maar ik moet ook constateren dat de IND goede dingen heeft gedaan. Hoe gevoelig het beleid ook is, we hebben een fair beleid. Dat vraagt ons ook dat we streng zijn. We moeten in dit land de aantallen beheersbaar houden. Mensen die niet onder de criteria vallen, kunnen hier niet blijven."

Op naar de participatiesamenleving! Lang leve het vrijwilligerswerk! Hulde aan alle mantelzorgers! Lever een nuttige bijdrage aan onze maatschappij! En ouderen: ga niet achter de geraniums zitten! Blijf meedoen! Ja, ja, maar om dat te kunnen doen, moet je vaak wel zélf voor eventuele kosten opdraaien. Zoals moge blijken uit mijn eigen bescheiden ervaring.

Aanslag

In zijn boek Oarloch yn en om Grou 1) beschrijft Ulke Brolsma hoe in een kleine en gesloten gemeenschap het verzet door de Nazi's wordt geïnfiltreerd. Een tiental mensen -plus een hond- wordt gearresteerd, twee van hen geëxecuteerd, de verraders komen ermee weg. Brolsma kwijt zich goed van zijn taak, als historicus en schrijver. Hij stelt zich met het oog op zijn onderzoek nieuwe vragen, verschaft zich daardoor nieuwe bronnen en heeft een vaardige pen.

Op de radio hoorde ik het relaas van schrijver en dichter Erik Jan Harmens. Die was gestopt met drinken. Behalve over het overhouden van veel tijd had hij het over het bewustwordingsproces: al het nieuws kwam tegenwoordig bij hem binnen, alles werd nu gevoeld. En daar was hij niet altijd even blij mee. Ik vroeg mij af wat hem dan zou raken. Wat hem rechtop in zijn stoel zou brengen, wat zijn oren zou doen spitsen of zijn ogen zou doen rollen.

Ikzelf drink vrijwel niet, hoogstens een glas wijn per dag. Mijn oren en ogen zijn dus altijd in opperste staat van paraatheid. Ook toen in weer een ander radioprogramma twee politici hun boekenkeuze voor de politieke boekenkast kenbaar mochten maken en een boek van een andere politicus inruilen voor hun eigen favoriete boek.

De Bijstandsbond heeft afgelopen zomer enkele malen gepraat met vertegenwoordigers van FNV Young and United. Zij vroegen de Bijstandsbond om hen te steunen in de strijd tegen de doorgeslagen flex. Met de campagne WTFlex richt Young and United zich op het failliete systeem van flexcontracten en gaan ze voor contracten die zekerheid bieden. Bij structureel werk horen ook vaste contracten en daarmee een vast en zeker inkomen.

Terwijl we bijna letterlijk omkomen van de hitte omdat deze aardbol door een op alle fronten falend kapitalistysch systeem in een snelkookpan is veranderd (ik dacht ik begin deze column luchtig) is de special van het Franse ecologische tijdschrift La Décroissance toepasselijk gewijd aan het einde der tijden. Dat doen ze op de hun typerende manier: veel grappen en grollen en uithalen naar andere partijen, maar ondertussen bloedserieus. Een van de artikelen in het blad is een overzicht van apocalyptische klimaattheoriën, met de conclusie dat die hoofdzakelijk leiden tot nog ergere oplossingen. Maar dat het niet echt de goede kant op gaat, met de planeet en de mensheid, is toch wel duidelijk.

Decennia lang was het vijf voor twaalf. Nu kom ik steeds vaker tegen dat het al over twaalven is, vijf of ver over twaalf, in elk geval: te laat. Tuurlijk, we kunnen nog proberen te redden wat er te redden valt. Zodat er na de apocalyps voor de schorpioenen en de springstaartjes nog een beetje een leuke wereld overblijft. Maar het bijstellen van de koers die nu linea recta naar de ondergang leidt zal niet meer lukken, mensen.

Terwijl het grootkapitaal een politiek verenigde EU nodig heeft -dat is immers de basis van het project Europese Unie- die ook in staat is om haar eigen economische en geostrategische belangen tegen de VS te verdedigen, is er meer en meer oppositie tegen de EU van de middelgrote ondernemers. Zij verwerpen, uit vrees dat hun winsten er hard door getroffen zullen worden, het voorstel van een 'transferpolitiek', die reserves van het noorden van Europa naar het zuiden zou verplaatsen om de economie van de EU in evenwicht te brengen.

Het is een terugkerend gesprek aan tafel. Ik ben van de oude stempel, zoonlief van de nieuwe. Hij zegt dat het klimaatprobleem het grootste acute gevaar is; ik denk dat ook het gevaar van het militarisme nog levensgroot is. Zoeven keek ik naar een filmpje waarin de Amerikaanse generaal Hyten, hoofd van het Strategic Command, opsomt welke recente aansporingen uit het Congres en door president Trump er zijn geweest om de strijd in de ruimte op poten te zetten. Hij vindt ze allemaal even mooi. Maar wil toch nog even terug naar het uitgangspunt. Er is een dreiging in de ruimte en daarmee is het een slagveld en daar zet de VS ook op in.